Blue mountains -> Lamington National Park

We gaan weer verder waar we gebleven waren.. Blue mountains!

De volgende dag werden we wakker in een kleine druilerige wereld, de mooie vergezichten hadden zich verruild voor mist en miezer regen. Na het ontbijt hebben we toch een poging gewaagd om naar de overige uitzichtpunten te gaan; allemaal met hetzelfde resultaat: 50 meter zicht dus niks te zien. Daarna besloten om een hike te doen in het plaatsje Blackheath. We kwamen bij toeval terecht op de 'Glenn helen' trail'. De mist en miezerige regen gaven de bush een donkere haast mystieke sfeer en onze kleren een vochtige haast zeiknat gevoel. Erg mooie trail met hele dichte bush een kleine waterstroompje volgend en langs kleine watervallen. En daarnaast niemand te bekennen, gek!
Daarna onze weg vervolgd naar Hunter Valley, het weer klaarde wat op en hoe dichter bij we kwamen hoe lichter het werd. Onderweg steeds meer bordjes met waarschuwingen voor overstekend wildlife / Kangeroe's. Die wilden we inmiddels toch wel graag zien, dus we hebben de vlaktes afgespeurd nadat we na een half uur onze eerste walibi's (klein soort Kangoeroe) zagen (helaas ook diverse dode diersoorten langs de weg).
Toen we aankwamen in Hunter Valley was het al flink in de middag, de accommodatie was eenvoudig maar wel erg leuk gelegen uitkijkend op de landerijen en wijngaarden. Na een budget maaltijd en een aantal afleveringen '24' werden we net voordat we naar bed gingen verwelkomd door een kakkerlak. Na een korte speurtocht hebben we deze gast buiten gezet en gaan slapen (Kim wat onrustig, Gerwin deinst niet weg voor een paar insecten..).

De volgende dag was het weer vol op zonnig en na korte guided tour (van een niet zo wakkere gids, die de overgang naar zomertijd net als ons ook was vergeten) hebben we nog een wandeling gemaakt door de wijngaarden. Daar hebben we tussen de wijngaarden drie kangoeroes gespot. Daarna weer in de auto gestapt op weg naar Port Macquirie, enigszins gehandicapt omdat Gerwins (nieuwe) telefoon de geest had gegeven waarop de GPS navigatie geïnstalleerd stond. De rit maakte duidelijk dat het gezegde 'Het gaat niet om de bestemming maar om de reis daar naar toe' ook hier opging, prachtige omgevingen afgewisseld met bergen en vergezichten op een verder verlaten weg. Een bewuste omweg omdat de tussenstop 'Gloucester' de moeite waard zou zijn. Dit bleek een klein maar vooral gesloten (maandag..) stadje te zijn. De reis leggen we overigens af in een nieuwe Volkswagen Golf, die heel handig alleen de dure premium benzine lust..De 160 pk en DSG automaat maken gelukkig veel goed..

Na een bij elkaar verzameld lunch uit de supermarkt doorgereden naar het kust plaatsje Port Macquirie. Gerwin heeft zijn teveel aan energie eruit gelopen tijdens een hardloop sessie langs en over het strand en rots kust. De volgende ochtend zijn we direct na het ontbijt naar de stijgers van de boten gelopen, waarna we binnen 15 minuten aan boord van een snelle Rib boot voor een Whale watch trip zijn gestapt! In totaal 4 personen dus een redelijk private tour, aangezien er de dag ervoor zo'n 282 walvissen voorbij waren gezwommen hadden we er vertrouwen in! En dat bleek, al snel hadden we een moeder walvis met een kleintje in het vizier. In eerste instantie nog op een meter of 50, maar plots kwam er eentje recht naast de boot boven. Super om die enorme beesten te zien! De boottrip zelf was ook de moeite waard, door de branding (in metershoge golven) hebben we haven uiteindelijk weer bereikt.. Daarna weer veel gelopen langs de kust en regenwoud, 's middags een stop gemaakt bij het Koala Hospitaal. Hier worden gewonde koala's opgevangen door de lokale Lenie 't Hart, de één aangereden de ander gegrepen door een hond, allemaal zielige maar nog steeds schattige beestjes. In het wild zijn ze enorm lastig te spotten; ze slapen 18 uur per dag en zitten ook nog eens opgerold hoog in de boom. Dat wordt dus geluk hebben!

De volgende dag hebben we onze weg vervolgd naar Coffs Harbour, we wilde deze afleggen via de 'Waterfall way' (met één van de hoogste watervallen van Australie) maar deze bleek deels onverhard te zijn. De voorwaarde van de autohuur stonden dit niet toe, dus andere omweg via een touristdrive naar een ander National park. En dan blijkt Australie toch iets groter als we dachten, een cm op de kaart kan zomaar anderhalf uur (extra) rijden betekenen. Na de lunch daarom besloten (zonder het National Park gezien te hebben) om de snelste route te pakken. We dachten dat het bed & breakfast aan de kust zou liggen in Coffs Harbour, maar toen we na 10 minuten voorbij Coffs Harbour te zijn gereden er nog niet waren en we een steile bergweg omhoog namen begonnen we iets anders te vermoeden. Aangekomen bleek het een 3 'kamer' bed & breakfast te wezen omringd met een tropische tuin van 6 hectares. Ze had ons een upgrade kamer gegeven, ofwel de mooiste! Een ruime kamer met een balkon dat uitkeek op een bananenplantage en de bergen. Het mooiste cadeautje stond ook het balkon, een eigen warme jacuzzi!
Al snel zijn we weer richting Coffs Harbour gegaan, met een kleine tussenstop naar het uitzichtpunt van 'Bruxton Park'. Echter betrok het weer dat tot dan toe prima was snel, richting bewolkt en fris wat het uitzicht er niet beter op maakte. Daarna na Coffs Harbour, waar met name de haven en 'Muttonbird island' de highlights zijn. Op Muttonbird island zou een broedende (vogels) kolonie te zien zijn, we hebben wel een aantal vogels gezien maar weinig spectaculair. Wat wel spectaculair was de woeste kust aan het einde van het eiland; waar al snel het opstuivende water in de verte opviel. Kort daarna zagen we 2 walvissen uit het water omhoog springen, gaaf! Na de walvissen voorbij te zien trekken (die de trek naar het zuiden maken) hebben we een snelle hap gegeten en een bezoek gebracht aan de liqueur store.

De avond lekker rustig aan gedaan, lekker met een flesje bubbels op het balkon gebubbeld..

De volgende dag was het na een heerlijk ontbijt van de eigenaresse (3 gangen) en een wandeling door de enorme tuin tijd om afscheid te nemen van dit mooie plekje. De eigenaresse gaf ons nog wat tips mee; waaronder 'Stay of the touristdrive's!'. De rit naar Byron Bay hebben we daarom ook geheel via de pacific highway afgelegd, neemt niet weg dat je door kleine dorpjes komt (50) en er van een snelweg niet echt sprake is. Na een dikke drie uur kwamen (totaal van 1200 km op de teller) we aan in een gezellige en drukke kustplaats. Na onze koffers gestald te hebben zijn we direct het strand afgelopen, richting een soort landtong dat officieel het meest oostelijk gelegen punt is van Australie. Een flinke wandeling om het hoogste punt (met daarop een vuurtoren) te bereiken. Daarna een welverdiende cocktail en Corona op het terras gedronken. Er lopen opvallend veel surfdudes (en mensen die dit te lang zijn gebleven) en alternatievelingen rond in Byron Bay, de lokale tatooshop en rastavlechter doen het goed hier. 's Avonds heerlijk sushi gegeten in een leuk restaurantje, om daarna af te sluiten in een barretje luisterend naar een geweldige zanger (en akoestische gitaar).

De dag daarna onze reis vervolgd naar het Lamington National Park, in het frisse regenachtige weer hebben we kennis gemaakt met een paar oude 'vrienden'. (oeeh wat een spannende cliffhanger)

Cheers mate!