Een fantastisch eind van onze reis: Tasmanië

How are ya darling? (Dat is een normale aanspreekvorm hier..)

Onze aankomst in Tasmanie viel ons zwaar, de weinige slaap zat ons de hele dag flink dwars. Desondanks zijn we na de pick-up van de rental (Hyundai met flink wat krassen) ingecheckt en met de auto stuk gaan rijden. Idee was om naar een paar caves en hotspring te gaan, maar de hotspring bleek gesloten en de lunch duurde langer als gepland waardoor we de tour misliepen. Desondanks was het landschap onderweg al erg mooi! 's Avonds kwam er eigenlijk pas weer wat leven in en hebben we Hobart verkend. Eigenlijk een best leuk plaatsje, met leuke tentjes aan de haven maar vooral de wat meer op jongeren ingestelde tentjes op Salamanca place waren erg leuk. Daar hebben tapas gegeten en kennis gemaakt met de heerlijke Tasmaanse Riesling en Pinot Noir.

De volgende dag zijn we naar Derwent valley gereden. Eenmaal aangekomen een keuze gemaakt welke trail wilde lopen. Om daar te komen hebben we ook (opnieuw) kennis gemaakt met gravel wegen. Deze verhuurmaatschappij maakt daar minder problemen mee “it's OK, but be carefull..” het eigen risico gaat echter van 3500 dollar naar 9999 dollar (geen grapje). Eenmaal aangekomen (16 km) bleek dat de wandeling van 3-4 uur eerst nog vooraf gegaan werd door een zig-zag 4wd track die we stijl omhoog moesten lopen. Dus hebben we onze ambities wat bijgesteld: inplaats van een parcour dezelfde weg terug. Het uitzicht was fantastisch en heel anders dan we tot nu toe gewend waren: Echt alpine gebied compleet met ouderwetse sleepliften. En natuurlijk mooie vergezichten, Gerwin kreeg al helemaal de wintersport kriebels.

Na nog een kleine wandeling te hebben gemaakt naar de Russel falls, zijn we doorgereden naar onze accommodatie in Derwent vallei: Een prachtige bed & breakfast, met een mooie grote tuin en een klein meertje, waar ook de platypus te spotten zou zijn. De kamer had een grote sere, die uitzicht had op de tuin. We vonden het wel wat van Langeraar hebben. Het was prachtig weer, dus hebben we nog even buiten gezeten onder het genot van een borrel. 's Avonds heeft de eigenaar een heerlijke maaltijd voor ons gekookt, die we hadden besteld. Hij had zelfs een hele menukaart. Wij verbaasten ons dat hij dit allemaal in huis had. Ook omdat hij maar 2 kamers in totaal had. Na de nachos met kaas en eigengemaakte sals, de Tasmaanse zalm en de lamskoteletten met muntsaus (heerlijk) werd het al bijna donker; de juiste tijd om bij het meer platypussen te spotten. Dit viel helaas niet mee. Meer als bubbels en het heen en weer gaan van het riet, hebben we niet gezien.

Na het heerlijke ontbijtje die de eigenaren weer voor ons hadden klaar gemaakt, zijn we doorgereden naar onze volgende bestemming: Lake St Clair. We zouden een flinke wandeling gaan maken van 4 uur, voordat we startte nog even bij het informatiepunt wat routeinformatie opgevraagd. Daar werden we door een echte boswachter overgehaald om de wandeling te doen van 7 uur, 19 km in totaal, van 700 – 1400 meter naar Mount Rufus. 'Jullie zijn fit en het is prachtig weer, en genoeg daglicht over! Ik zou het wel weten' aldus de woorden van de boswachter. Kim was op dat moment met haar ouders aan de telefoon die in Aruba zaten, dus Gerwin had stiekum de beslissing al gemaakt en Kim voorzichtig overtuigd met 'het is maar iets langer'.
Het was uiteindelijk een zware bevalling vooral omdat we tijdens de lunch dachtten dat we wel op de helft waren; terwijl dat waarschijnlijk meer rond de 40 % lag.. Maar wat een uitzichtpunten en op sommige plekken lag zelfs nog sneeuw! Het laatste stuk was door prachtige bossen om uiteindellijk na 6,5 uur aan te komen. 's Avonds waren we te moe om nog 700 meter te lopen naar de bistro, waar we een snelle hap hebben gegeten. (Met de auto dus) We verbleven in een leuk houten chaletje, vlakbij het national park.
Na de toast met jam (die we nu inmiddels behoorlijk zat zijn) zijn we naar onze volgende
bestemming gereden: Cradle mountains. Er werd al gewaarschuwd in de reisgidsen dat het hier behoorlijk koud kon zijn “van de 10 dagen, regent het 8, is het één dag bewolkt en één dag zonnig”. En dat was het ook: Veel wind, grijs en af en toe een regenbui. Nederlands weer dus, Konden we alvast wennen. We verbleven 2 nachten in een heel leuk, knus houten cottage, met spa bad een houtkacheltje! Super. Aan het einde van de dag alvast een klein walkje gemaakt in het national park. Door het koude weer kreeg Kim direct zin in een winterse maaltijd. 's Avonds hebben we zelf gekookt en zuurkoolschotel gemaakt! Smaakte best goed vond Kim, al baalde Gerwin dat het receptuur nogal verknald was door het niet hebben rozijnen, rookworst (de worstjes die we hadden waren niet te eten..), ham ip.v. spek (eigen schuld) etc..

De volgende ochtend werden we wakker, met WEER Nederlands weer: Harde wind, langdurige regen en koud!!! Niet echt hike weer (zeker niet met de kleding die we bij ons hebben), dus zijn we eerst naar de Tasmanian Tiger exhibtie geweest. Gerwin was hier al op zoek naar omdat hij daar al veel over gelezen had, erg zonde dat dit bijzondere en unieke dier is uitgestorven door toedoen van de mens. 150 jaar geleden was dit buideldier (dat er uitziet als een hyene, hond met buidel en tijgerstrepen op zijn rug) nog in grote getalen aanwezig (+200.000). Echter doordat mensen hem naast bijzonder ook griezelig vonden en een bedreiging vonden voor de meegebrachte schapen werd dit dier op grote schaal afgeknald. Toen de 'Van Diemen' en de overheid nog een bounty van een dollar uitloofde ging het extra hard. In 1910 was het dier inmiddels erg zeldzaam geworden waarna een meegebrachte hondenziekte het laatste zetje gaf. In 1935 werd het dier uitgeroepen als beschermde diersoort “Too little too late..” waarna in 1936 de laatste uitstierf in Hobart Zoo (Beaumaris Zoo) wat inmiddels niet meer bestaat (maar de restanten nog wel, die we de eerste dag bezocht hebben). De exhibitie was verder wel erg 'mooi', een enorm kleed gemaakt met 8 vellen en de laatste beelden van de Tasmaanse Tiger in de zoo.

's Middags nog een poging gedaan om te hiken in het park met poncho aan. Maar na 20 minuten waren we al zo doorweekt en verkleumd dat we maar terug zijn gegaan. Wel onderweg twee wombats gezien, schattige beesten! In de cottage snel ons kacheltje aangestoken, warme chocomel gedronken en even gebubbeld in ons bad. Ook wel eens lekker om rustig aan te doen! Aan het eind van de middag werd het een beetje droog, dus even naar buiten gegaan om wombats te spotten. Vlakbij ons huisje kwamen we er al eentje tegen. Echt schattige beesten. Je kunt heel dichtbij komen en 'm voorzichtig aaien. Maar de eigenaaresse waarschuwde ons wel dat ie af en toe bijt (in de tenen).
's Avonds voor het eten zijn we naar D-Devils geweest wat in het teken staat van de Tasmaanse duivel! Hier kregen we een film te zien over de Tasmaanse duivels en vertelde de dame over hun ziekte. Ook weer zo'n opbeurend verhaal..Deze ziekte heeft er in de laatste 10 jaar voor gezorgd dat 85% (!!!) en in sommige gebieden zelfs meer van de Tasmaanse Duivels populatie gestorven is. Deze ziekte is een soort tumor/kanker rond hun bek, die ervoor zorgt dat ze na 6 maanden (ernstig verminkt) sterven (veelal hongerdood). Het unieke is dat de kanker 'bestmettelijk' is, ze dragen de tumor aan elkaar over als ze met elkaar 'vechten' (als kennismaking). De ziekte is waarschijnlijk bij één Tasmaanse Duivel ontstaan en heeft zich toen over de populatie verspreid, het is dus waarschijnlijk nog steeds dezelfde kanker/ziekte van die ene Tasmaanse Duivel die ze als een soort estaffete aan elkaar overdragen. Zo'n ziekte kan een mens natuurlijk niks mee te maken hebben: helaas fout, doordat het dier ten tijde van de Tasmaanse Tijger enorm te lijden heeft gehad (minder als 10.000) en daarna vanuit die kleine groep weer naar 200.000 is gegroeid zijn de Tasmaanse duivels genetisch 'gelijk' aan elkaar. Hierdoor ziet het lichaam de overgedragen tumor direct als 'eigen' cellen en kan de kanker weer verder groeien...
Maar goed, na al dit onheil werd een gezonde Tasmaanse Duivel door de dame naar binnen gebracht en kon deze zelfs geaaid worden (is normaal gesproken een nogal humeurig beestje..). Daarna hebben we de Tasmaanse Duivels bekeken in hun verblijven (die zijn gecreërd door heel Australie heen om een gezonde populatie als 'reserve' te hebben) en zien hoe ruig het eraan toegaat als ze een een stuk Walibi krijgen toegegooid.. Schattige maar humeurige beestjes!

De volgende dag vroeg opgestaan en het weer was compleet omgeslagen: Prachtige blauwe lucht, goede temperatuur, uitchecken en tijd voor een hike! Er zijn diverse hikes waarvan 'Dove lake' circuit de meest populaire is, deze 2 uur durende hike is echter ook vrij eenvoudig en daarom iets drukker bevolkt. Wij kozen daarom voor de 4-5 uur durende upper circuit, waar stevig bij geklommen moest worden en je recht onder Cradle Mountain brengt. Weer een prachtige hike, met mooie uitzichten op Dove lake, andere bergmeren en natuurlijk de Cradle Mountain zelf. Telkens als een hike doen roepen we “Volgens mij is dit echt de mooiste tot nu toe hoor!.
Na de hike hebben we gelunched bij het informatiecentrum, waar Kim nog een close encouter had met een uit de kluiten gewassen 'kraai'. Bij het aanpakken van de soep was het broodje binnen 2 seconden alweer in zijn geheel vertrokken :)
Daarna doorgereden naar Launceston, de tweede stad van Tasmanie. Na een korte stadswandeling lekker in het zonnetje (24 graden) genoten van een biertje en wijntje. 's Avonds tapas gegeten en nog in het niet al te spectaculaire (maar wel avondvullend) 'aansteken van de kerstboom' moment terecht kwamen.
Omdat we in een boekje een national park (naam zijn we even vergeten) zagen die wel interessant leek (veel wildlifde) zijn we een flinke omweg gaan maken naar de noord-oost kust van Tasmanie. Eenmaal aangekomen hadden we beter eerst even op de wegenkaart kunnen kijken, gravel gravel.. Afijn na 2 uur rijden keer je ook niet zomaar om, dus gravel it was! Na 20 km zonder een lekke band maar wel constant in het achterhoofd “wat je met 9.999 dollar allemaal kan doen)” kwamen we bij de kust aan. De kust was enorm mooi (blauw, turquisie maar koud (13 graden) vooral de rode rotsen langs de kustlijn waren mooi. Na de lunch wraps van het benzinestation weer teruggereden, geen wildlife gezien helaas. De omweg was echter wel heel mooi, en onderweg hebben we diverse Echidnas op en langs de weg gezien (en gestopt). Vandaag stond dus meer in het teken van 'gaat niet om de bestemming maar om de weg er naar toe”.. Eindbestemming was Bicheno waar we in een groot (maar leeg) appartementje, na een pizza en salade hebben we 's avonds de hoofdreden om naar Bicheno te komen gedaan: Pinguin spotten! Na zonsondergang komen deze kleine beestjes (echt veel kleiner dan ons beeld van een pinguin) vanuit de zee de kant op om het nest met 1-2 kleintjes te voeren. Die netjes kunnen zich overal bevinden, onder het zwembad of onder je appartement :). Vanaf een uitzichtplateau zagen we deze beestjes in kleine groepjes aankomen lopen (stuk of 40-50 gezien). Daarna ons appartementje opgezocht die aan dat grasveld en uitkijkplatform grensde. 's Nachts werd Gerwin wakker van een door megafoon schaterende pinguin (zo klonk het). Echt heeel hard, dus Gerwin heeft direct stiekem zijn hoofd tussen het gordijn gestoken en daar stond meneer pinguin 20 cm van de schuifdeur vandaan om 4:30 zijn maatjes aan te sporen op te schieten.. Na 10 minuten was het geluid weer verdwenen, niet dat Kim zich eraan gestoord had.. Die lag nog lekker te slapen..
De volgende ochtend bleek de pizza en salade bij Kim maar vooral bij Gerwin niet zo goed geweest te zijn. Enorme buikpijn en herhaaldelijk rennen naar de wc tot gevolg, na het ontbijt niet volgehouden te hebben van de kramp zag het er voor de hike die we gepland hadden niet zo goed uit. Na een duik in onze uitgebreide medicijnvoorraad: 2 Imodium, 1 paracetamol en een mysterieuze bromide pil uit Sri Lanka en een uurtje op bed ging het iets beter. In de auto gestapt en naar Freycinet national park gereden, de hoofd bezienswaardheid: Wineglass Bay. Aangezien Gerwin niet top was, het daarna nog 3.5 uur autorijden en we om 18:45 een ghosttour incl. Diner hadden gereserveerd hebben we afgezien van de 4.5 uur durende hike en gekozen voor de 2-3 uur durende return walk, die ons naar een prachtig uitzichtpunt over WineGlass bay bracht en naar het strand zelf. Wauw wat een mooi strand, na een uurtje op het stand te hebben gelegen voelde Gerwin zich alweer wat beter en hebben we ook nog een walibi op het witte strand gezien (dat zie je niet elke dag). Daarna de hike terug en in de auto gestapt voor de lange rit naar White Beach in de buurt van Port Arthur waar nog flink doorgereden moest worden. Uiteindelijk nog tijd genoeg voor een douche en naar Port Arthur gereden; Een oude historische gevangenisdorpje waar naar het schijnt veel geest en spookverschijningen zijn (zogezegd door alle ellende en woede die daar opgebouwd is). Na een lekkere maar overdadige maaltijd de overbevolkte Ghost Tour gedaan. Best griezelig om tussen de overblijfselen van een kerk , kelders, gevangenisverblijven en nog overeind staande huizen te lopen terwijl de gids allerlei spookverhalen en horror verhalen verteld. Daarna nog 10 km wildlife ontwijkend naar huis gereden, best een drukke dag met dank aan die mysterieuze pil uit Sri Lanka..
De volgende dag op Kim haar verjaardag stond een boottrip naar Tasman Island op het programma, zoals vaak stonden we gek genoeg ook nu weer vooraan de rij en konden we het beste plekje van de snelle boot bemachtigen: helemaal voorin. Een erg mooie trip met onderweg nog een walvis (ver weg maar toch) en vooral enorme rotsformaties. Om te eindigen rondom Tasman Eiland (2500 km verwijderd van Antarica, het zuidelijkste puntje) waar een hele kolonie zeehonden op de rotsen lagen te luieren / ruziën. Ook nu weer perfect weer; blauwe lucht, rustige zee (dat kan echt anders zijn).. 's Middags hebben we nog een wandeling gemaakt bij de Historic Coal Mine, waar de zwaarst gestraffde gevangennen te werk werden gesteld. Echter begon na de boottrip toch het besef in te zinken dat het reisprogramma nu toch wel echt op zijn einde begon te raken. 's Avonds hebben we (het was Kim's verjaardag tenslotte!) nog even een hapje gegeten in Fox & Hounds, één van de weinige restaurantjes in de wijde omgeving (3)!. De volgende dag begon de dag druillerig, ons gelukkig prijzend dat de boottocht niet vandaag was lieten we Port Arthur achter ons. Om goed afscheid te nemen van het geen wat wij toch het allerleukst hebben gevonden deze reis het wildlife.. hebben we een bezoek gebracht aan het Billabong Wildlife Park. Hier worden dieren opgevangen en sommige ook weer uitgezet. Al het wildlife was aanwezig; Tasmaanse Duivel, Wombats, Koala's (die niet voorkomen in Tasmanie maar dat vergeven we ze maar) en onze grootste vrienden: De kangeroe's en walibi's in grote getalen (moeten er meer dan 100 zijn geweest) die vrij door het park liepen. We hebben ons prima vermaakt met ons zakje voer en de brutale beestjes die onze handen zelfs vasthielden tijdens het eten. Na een geamuseerd gesprek met één van de verzorgers (zijn benen zaten helemaal onder inhammen/littekens aangebracht door Tasmaanse duivels, niet gek want even daarvoor zaten de duivels zijn sokken op te eten, terwijl hij in het verblijf stond) was het tijd om ook hier afscheid van te nemen. 's Middags hebben we na een paar spannende momenten achter de laptop (inchecken lukte niet, waren geen stoelen meer!) nog wat souvenirs geshopt en 's 'avonds onze reis en vooral Tasmanië afgesloten met tapas en heerlijke Tasmaanse wijntjes..

Nu is het weer tijd om dit prachtige land te verlaten en via Sydney → Hong Kong → Amsterdam in 32 uur (auw) weer naar huis te gaan en deze geweldige reis af te sluiten. Eens zien hoe lang we het volgende kunnen volhouden:

No worries!!
Tot snel,

De Japanse berggeiten